শেষ সপ্তাহ

কাইলৈ মায়ে পায়স গোটাইছে | পুৱা আঠটাতে ল’ৰা ছোৱালীবোৰ আহিব | মই সৰু হৈ থাকোতেই প্ৰথমবাৰ এনে কৰিছিল | সেইবাৰ ক শ্ৰেণীৰ পৰীক্ষা আছিল | মোৰ মনত আছে, পিছৰ বছৰ প্ৰথম শ্ৰেণীৰ পৰীক্ষাৰ এবেলা শেষ হওঁতে জিৰণিৰ পৰত দেতাই পায়স লৈ গৈছিল টিফিনত | পিছে ৰাতিপুৱাৰ পৰা দুপৰীয়ালৈকে সময়চোৱাত পায়সখিনি চেঁচা হৈ পৰিছিল | এতিয়া মই কাইলৈ আঠটাত কেনেকৈ উঠিম বোলা আপত্তিটো নৰজিল | কাইলৈ তাৰমানে উঠিবই লাগিব সোনকালে!

আজি ৰূমৰ ঘড়ীটো বেয়া হ’ল | মানে বেটাৰী শেষ হ’ল | পুৱা বাগৰি ৰাতি হ’ল, দিনটোত অকল দুঘণ্টাহে কাঁটাডালৰ গতি দেখুৱালে ঘড়ীটোৱে | দেখাতটো চলিয়েই আছে | সেয়ে কাৰো চকুত পৰা নাই | দেতাই দেখাহ’লে অফিচৰ পৰা আহোতেই দোকানৰ পৰা বেটাৰী এটা আনিলেহেঁতেন নহ’লে | ময়ো কোৱা নাই কাকো | থাকক তেনেকৈয়ে | মানুহক দেখাই ঘড়ীৰ কাঁটা জগতৰ লগে লগে খোজত খোজ মিলাই ঘূৰিনো কি লাভ! ঘড়ীটো নচলিলেও বেলি ওলাব, বেলি ডুবিব | ময়ো সাৰ পাম, শুই পৰিম |

ঘড়ীৰ কাঁটাৰ ভাগ্য ভাল | অন্ততঃ স্তব্ধ হৈ যোৱা দেখা পাই মানুহে | দেখা পালে ঠিক কৰিবও পাৰে |কিন্তু দেখা নাপায় মানুহৰ মনৰ ভিতৰখন | তাতো যদি কাঁটা আছে ঘড়ীৰ নিচিনাকৈ আৰু যদি তাৰ ঘূৰিবলৈ শক্তি দিয়া বেটাৰীও কাহানিবাই শেষ হৈছে সেয়া কোনেও নেদেখে |

-”কেলেনো এইখন কৰিব লাগে পৰীক্ষা বুলি | ইনেই ভয় ভাব সোমায় |”
মায়ে উত্তৰ নিদিয়ে | ককাইয়ো একো নকয় তেনেকৈ ক’লে | বিচাৰো, কওঁক কোনোবাই -” তেনেকৈয়ে ইমান বছৰ গ’ল এতিয়া আকৌ তাৰ ভয় সোমায় |” নকয় কোনেও নকয় | কিয় ইমান উদাসীন!

”With great power comes great responsibility ”. Spidermanৰ এই সংলাপটো ভাল লাগে | Great power হয়নে নহয় নাজানো, কিন্তু সামৰ্থ্য নিসন্দেহে আছিল মোৰ | সামৰ্থ্য নাথাকিলে কিবা এনে মেজিক নাই যে কেৱল কষ্ট কৰিয়েই মেট্ৰিকত স্টেণ্ড কৰিব পাৰি | টিউচনোতো নাছিল মোৰ | মই মাথো প্ৰস্তুত নাছিলো তাৰ পাছৰ সময়খিনিৰ বাবে | হঠাতে সকলো হৈ গৈছিল |

-”এইবোৰ গাখীৰ ক’ৰ? ” মই সুধিলো গধূলি |
-”দেতাই আনিছে |” মায়ে ক’লে |
– ” জলপান খুৱাবি নি? ”
-”অ, কাইলৈ ভকত দুজনমানক |”
-”আকৌ বোলে পায়স খুৱাবি? ”
-” নহয় এয়া গধূলিৰ কাৰণেহে |”

আজি ফেচবুক বহুদিন ডি এক্টিভেট কৰাৰ পাছত পুনৰ খুলিছিলো | প্ৰফাইলত চাওঁতে দুবছৰ আগৰ ফটোখন দেখিলো | বা এজনীয়ে দিছিল – My cousin got 9th rank …. মই আচৰিত হ’লো এয়া ময়েনে? ইমান আত্মবিশ্বাস ভৰা দুচকু,ব’ডী লেংগুৱেজ!
-”ঠিকে আছেনে, পৰীক্ষা পালেহিয়ে নহয় |” সুধে মানুহে |
– ”ঠিকে আছে আৰু |” বৰ জোৰ কৰি হাঁহি এটা মাৰো | নহ’লে বেয়া দেখি |
বহুদিন হ’ল কাৰো লগত মন খুলি কথা পতা নাই | দুবছৰ হ’ল আনৰ লগত তুলনা কৰি আত্মবিশ্বাস কমাই আনি থকা | বছৰ দুটা একেবাৰে অথলেও নগ’ল পিছে | জীৱনৰ এটা স্পষ্ট ছবি লাহে লাহে উন্মোচিত হৈছে | মানুহক লাহে লাহে চিনিবলৈ শিকিলো | তথাপি বিচাৰি ফুৰো কিবা | কি সেয়া নাজানো | কিয়, সেয়াও নাজানো | বহুত দৌৰৰ পৰা স্বেচ্ছাই আতৰি আহিলো | সেইবোৰে সমৃদ্ধিৰ ফালে নিব পাৰিলেহেঁতেন | পিছে সেইফালে মন নাই | এইবোৰ কথাই আহে আৰু যায় মনেদি | Day dreamer? নাজানো !

থাপৰ এটা পৰিল গালত | নাই ,কল্পনাতে | নিজেই মাৰিলো | মনৰ কাঁটাডালৰ কথানো জানে কোনে? কাৰ গৰজ পৰিছে সেই ঘড়ীৰ বেটাৰী সলাবলৈ | সেয়াটো মোৰ নিজৰহে প্ৰয়োজন | নিজেই তাত নতুন বেটাৰী লগাব লাগিব | মই গতি হেৰুৱাই হেৰুৱাই এটা সময়ত অচল হৈ যাব নোখোজো | মই মূল্যবান হ’ব খোজো ; নিজৰ বাবে |

তৰা, আকাশ, সাধাৰণ মানুহৰ ছবি মনলৈ আহিছে | সৰুতে ডাক্তৰ হোৱাৰ সপোন দেখিছিলো মানুহক বিনামূলীয়া চিকিৎসা কৰিবলৈ | এতিয়া বুজো সেয়া মোৰ পথ নহয় | পিছে বিকল্পটো আছে অনেক ; মানুহক সহায় কৰিবলৈ |গণিতৰ ভাষাত ক’লে ,জীৱন >> দুবছৰ |

মা চুবুৰীৰ ল’ৰা ছোৱালীবোৰক মাতি আহি পাইছেহি | মোৰ মনৰ কাঁটাডালে শক্তি পোৱা যেন লাগিল | সেয়ে হ’বলা গোটেই টেবুলখন আটোম টোকাৰীকৈ সঁজালো | তাৰিখ হিচাপ কৰি দেখো মাত্ৰ এসপ্তাহ আছে হাতত | ৰিজাল্ট কি হয় দেখা যাব, একো ডাঙৰ কথা নহয় | নিজকে আৱিস্কাৰ কৰাৰ নিচিনা লাগিছে যোৱা দুটা দিনত | সেয়াওটো বহুত মূল্যবান |

কাইলৈ ছটাতে উঠিম |
পৰহিলৈ চাৰে পাঁচটাত |
তাৰ পিছদিনা…
মই অচল হ’ব নোৱাৰো |
___.___